İngiltere’de yaşadığım zaman, popüler bir spor olan balık tutmayı hiç anlamadım. Balık tutup geri atmak anlamsız görünüyordu. Ben de bir şehir kızıydım ve temel diyetim fast food ya da dondurulmuş mikrodalga yemekleriydi. Yerel bir paket servisten gelmediği, kalın, meyilli, yağlı, yağlı cipslerle servis edildiği ve kağıda sarılı olmadığı sürece neredeyse hiç balık yemedim. Daha sonra Türkiye’ye taşındım ve ilk yılımda taze balık veya deniz ürünleri olan, çıtır salata ve geleneksel Türk rakısıyla servis edilen Ege mutfağı ile tanıştım.
O yıl benim de ilk balık avlama girişimimdi ama anlaşıldı ki Türkler farklı kural ve yöntemlere sahipler!
Türkiye’deki İlk Balıkçılık Deneyimim
Balık tutmaya karar veren yerli Türklerle birlikte Marmaris’teki limanda oturuyordum. Tereddütümü açıkladım, buna zaman kaybı dedim. Bana şaşkın ifadelerle baktılar ve sonra kahkahalara boğuldular.
“Balığı neden geri atalım ki? aptal mıyız? Akşam yemeği için pişireceğiz”
Kulağa ilginç geliyordu. Ne de olsa, neden süpermarkete gidip balık satın alıyorsun, kendin yakalayabilecekken? Meydan okumaya hazırdım, ancak sınırlı kaynaklar nedeniyle ekipmanımız sadece uzun bir sicim, kanca ve yemlik ekmekten ibaretti.
Çocukluğundan beri bu balık avlama yöntemini kullanan yerli Türkler için bir ısırık almak sorun değildi ama benim tecrübesizliğim hiçbir sonuç vermedi. Ülke genelinde sıklıkla gösterilen geleneksel konukseverlik sayesinde benimle akşam yemeğini paylaştılar ama bu deneyim sporu bir kez daha lanetlememe neden oldu.
Altınkum’da Uçan Balık Teknesi
Yıllar geçti ve ben hala Ege mutfağını seviyordum ama taze balıkları doğrudan limandaki yerel balıkçılardan satın almanın daha kolay yolunu seçtim.
Taze kalamar servis eden, çıtır çıtır, hafif bir hamurla kaplanmış ve Türk tartar sosuyla kaplanmış sahil restoranları bulmaktan da keyif aldım. Ayrıca başı bozulmadan balık servis etme geleneği artık midemi bulandırmıyordu.
Ardından Altınkum’un yerel gurbetçi gazetesinde bir ilan çıktı.
“Gün batımı balık avı gezileri…
Sağlanan tüm ekipman. Yeni başlayanlar ve acemiler hoş geldiniz.”
Altınkum’da Uçan Balık teknesine kayıt olduk ve güneş batmadan bir saat önce denize açıldık. Kaptanın ve (daha önce balık tutan) arkadaşlarımın talimatıyla oltamı kurdum, yapışkan ahtapot yemi taktım, suya attım ve oturdum, uzun bir bekleyiş bekledim. Ancak on dakika içinde misinayı keskin bir şekilde çekmem ilk balığımın ısırdığını gösterdi! Ne yazık ki, beklediğim gibi ve pek iştah açıcı görünmedi.
Teknenin ahşap güvertesinde dönerken, sırtında keskin sivri uçlar olan garip bir yarı saydam pembe renkti ve ona dokunmayı reddettim. Denize geri atıldı ama yolculuğun geri kalanı başarılı geçti. Kovamız balıkla doldu ve spora olan güvenim arttı.
Güvertede ayaklarım yukarıda oturmak, soğuk biramı yudumlarken gün batımını izlemek ve akşam yemeğimi yerken, İngiltere’deki şehir yaşam tarzımla karşılaştırdığımda hayatı çok gerçeküstü görünüyordu.
Peki yakaladığımız balık kovasına ne oldu?
Balığı gemide pişirme seçeneğimiz vardı ama yakındaki bir restorana götürdük ve 45 dakika sonra garson cips ve salata eşliğinde servis etti.
Sahil beldelerindeki birçok restoran küçük bir ücret karşılığında balık pişirecek ama yıllar içinde fast food ve işlenmiş dondurulmuş yemeklerin Türk toplumuna yavaş yavaş girdiğini gördüm.
Umarım ana akım haline gelmezler. Sahil beldelerinde ve limanlarında takılmayı seviyorum. Kendi akşam yemeğimi yakalamaktan ve Ege mutfağından yemek yemekten keyif alıyorum. Tuhaf, bunun gibi rutinler, Türkiye’ye daha da hayran olmamı sağlıyor.
Altınkum’a gitme planınız varsa ve bir meydan okuma istiyorsanız, limana gidin ve Altınkum’da Altınkum’da çalışan Uçan Balık teknesini bulun. “Kendi akşam yemeğinizi yakalayın, gün batımı balık avı gezileri.”
[wp_geo_map]
- Yazar
- yakın zamanda Gönderilenler
- Türkiye’de Kalıcı Olarak Yaşamak ve Taşınmadan Önce Bilinmesi Gerekenler –
- İstanbul’un Ayasofya’sı: 3 Şehrin Hikayesi –
- Efes Antik Kenti ve Ören Yeri Rehberi –
